lekker weer thuis

Mijn medelevers beginnen zich te melden, bezorgd dat er de laatste dagen geen nieuwe berichten zijn gezien, of om te horen dat bezoek etc. weer mogelijk is. Kort gezegd gaat het me naar omstandigheden redelijk, met elke dag wel een klein stukje verbetering. De hoofdpijn met medicijnen enigszins onder controle.Nog wel gauw erg moe, ook van nauwelijks enige inspanning.
Goed, eind vorige week naar huis om aan te sterken.In het ziekenhuis konden ze me toch niet sneller beter maken. Het kost tijd, veerkracht en inzet van mijn kant. Heerlijk slapen in eigen bed en geen witte uniformen meer en lekker eten waar ik zin in heb. Maandag direct weer terug naar poli voor consult met de neuro oncoloog voor het vervolg. Wat er uit gehaald is, is optimaal. Maar er zal altijd weer iets de kop op kunnen steken, vandaar dat er nog series bestralingen in combinatie met chemo nodig zijn. Als de wonden voldoende zijn genezen wordt het standaard 30 dagen chemo in combinatie met bestraling. Als dat aanslaat en ik verdraag het goed dan kunnen er meerdere kuren volgen. Tot aan de zomer zal het door kunnen gaan. Misschien stoppen ze er nog wat anders bij waardoor het effect sterker zou kunnen zijn. Afwachten dus, eerst moeten er nog een paar dingen uitgezocht of onderzocht om te zien of er nog andere mogelijkheden (in ontwikkeling) zijn. Dat gaat in goed overleg met het AMC waarmee ze een programma hebben lopen op de effecten van diverse nieuwe behandelingsmethoden na operaties. A.s. woensdag gaan ze een masker maken om goed te kunnen mikken met bestraling en mijn hoofd op zijn plek te houden.
Vrijdag zijn alle 80 hechtingen verwijderd. De zwelling moet nu geleidelijk afnemen en mijn hoofdhuid zit genoeg aan elkaar om dat door de natuur te laten gebeuren. Het keut behoorlijk maar dat is een teken dat het aan het helen is....

Thuis

Even een hele kleine update voor alle lieve mensen die zo met ons meeleven. Chris mocht vanmiddag naar huis. Bezoek is welkom, wel even graag vooraf een telefoontje.

Wederom geopereerd

Vanmiddag is Chris voor de tweede keer geopreerd. Hoe de operatie is gegaan weet ik niet want de chirurg heeft om wat voor reden dan ook mij daarover niet geinformeerd. 's Avonds dus maar naar Medium Care gebeld of Chris daar misschien al was. Dat dus niet maar hij lag inmiddels wel op de verkoever. Zodra ze hem kon halen zou ze bellen. Zo gezegd zo gedaan om 21.00 ben ik richting ziekenhuis getuft.
Chris reageerde soms wat warrig en soms heel adequaat. Zo wist hij te vertellen dat het morgen 8 December is en zijn moeder jarig. Morgen mag hij als alles goed gaat weer naar zaal.

nog een keer!!!

Even op kort weekendverlof. Ik mocht dit weekend even naar huis. Dit omdat bij de controleMRI is gebleken dat er nog een stukje tumorweefsel is achtergebleven. Bovendien is er een lekje tussen mijn hersendoos en buiten gebleven, waar hersenvocht door mijn neusholte in drupt. Wat een extra risico vormt voor infecties, etc.
Maandagochtend ben ik ingepland (jaja) voor een tweede operatie waar ze het resterende tumorweefsel zo veel mogelijk weg kunnen halen en de boel weer goed dicht doen. En daarmee mijn startpositie voor nabehandeling (chemo en\of bestraling) veel beter maken. Weet niet of ik nog meer bij mijn 56 nietjes krijg;
hoe interessant het lidteken wordt valt nog niet te zeggen. Als het niet bevalt ga ik eens voor advies naar Henk Schiffmacher, leuke vent trouwens..
Dus vandaar dat weekendverlof, om een beetje bij te komen. Dat is aardig gelukt, tot 10 u uitgeslapen, niet gewekt door broeders of zusters die even met een lampje in mijn ogen willen schijnen om te kijken of ik dat vervelend vind ( dat noemen ze adequaat reageren, zie je: ik kan dat ! ) Of gewekt door medepatienten die even incontinent zijn of hevig moeten braken.. En in mijn eigen bedje met mijn eigen beer slaapt het ook veel beter...)
Na de operatie het gebruikelijke verhaal. Eerst een uur of wat in de verkoever, dan een nacht in medium care en dan een dag of wat " op zaal" tussen allerlei erge gevallen, wat me helpt relativeren. Als ze maar niet zo snurken ; van die hydrocortisonen krijgen veel mensen een Jabba The Hutt-figuur, met bijbehorende weefsels en gedrag !!)
En als het meezit eind komende week definitief naar huis en verde poliklinisch behandelen. Blij dat ik een automatisch bijladende OV-chipkaart heb; en die doet het ook. Tijd voor een bericht naar de oppositie en de meningenmachine:
"Iets werkt!"

En tenslotte: Ik zie nog steeds van die enge zwarte Tele2 schapen reclame

Nog steeds niet...

Chris heeft nog steeds koorts of een klein beetje verhoging. Hij wil ontzettend graag naar huis maar ze laten hem nog steeds niet gaan. Misschien maar beter ook, hij heeft erge hoofdpijn en bellen is soms nog teveel. En als Chris de telefoon niet opneemt of niet reageert op SMS dan voelt hij zich echt heel beroerd. (er is overigens ook slecht bereik in de VU)

Naar huis, maar.....

Update:
Helaas ik hoor net dat hij nog niet naar huis mag in verband met verhoging.

Gisteren ben ik bij Chris geweest en per dag zie je hem opknappen. Hij mag vandaag (woensdag) naar huis als hij een goede nacht heeft gehad. Maar hij moet maandagochtend weer worden opgenomen en wordt dan 's morgens als eerste geopereerd.
Op de gemaakte MRI is namelijk te zien dat een stukje van de tumor vlak achter zijn voorhoofd is blijven zitten. Verder lekt er hersenvocht via zijn voorhoofdsholte waar ze doorheen gegaan zijn om bij dat stuk tumor te komen. Met de operatie maandag willen ze dat stukje tumor weghalen en het gaatje naar zijn voorhoofdsholte dichtmaken. Chris moest over deze operatie nadenken maar weinig keus heeft hij niet. De alternatieven zijn: niets doen of een drain in het ruggenmerg waarmee de druk in zijn hoofd wordt verlaagd waarmee het vocht niet door die gaatjes wordt geperst en kunnen genezen maar dan blijft dat stukje tumor zitten.
Wel ik hoop hem zo op te halen en ik ga er van uit dat Chris de komende dagen zelf zijn blog zal gaan vullen. Dan ga ik verder met mijn surprise want het weekend vieren we evengoed sinterklaas.

Op zaal

Vanmiddag is Chris van de Medium Care overgeplaatst naar de zaal. Alle slangetjes waren bijna (op 1 na) verdwenen en hij was al wer wat spraakzaam. Hij vertelde de zaalarts met zijn linkerarm bijna te kunnen optillen toen er kleine testjes werden gedaan om te kijken of alles het nog deed. Toen ik vanavond bij hem was is hij zijn bed uitgeweest om naar het toilet te gaan. Wel was hij behoorlijk moe en had hij wat koorts toen ik weg ging en hij heeft ook nog hoofdpijn. Dat houden ze bij door te vragen een score aan te geven op een pijnschaal. (geen pijn tot ondraaglijke pijn) Maar al met al gaat het best goed.

Eindelijk: de operatie

Vandaag was het dan echt zover. Chris is geopereerd. Na een dag vol spanning die aan het eind van de middag behoorlijk begon op te lopen omdat er maar niet gebeld werd en ik bij elk telefoontje zo'n beetje rechtop vloog en mijn hartslag verdubbelde, waarna het dan een meelevend familielid bleek te zijn heb ik zelf maar gebeld en bleek dat Chris later dan gepland naar de OK was gegaan en dat het nog uren zou duren. Dat nam de spanning een beetje weg en om half zes werd ik dan eindelijk gebeld door de chirurg die het eerste deel van de operatie heeft gedaan. Het tweede deel is door een of andere professor gedaan.
De operatie is goed gegaan. Het was een behoorlijke klus, de tumor was fors maar het merendeel hebben ze weg kunnen halen. Ik mag vanavond om half 8 bellen om te vragen hoe laat ik vanavond nog even langs mag komen. Ik houd jullie op de hoogte en we wachten het verder maar weer even af.

weer wachten, geen griep, goede grap?

UPDATE: net op mijn voicemail: of ik me morgen weer wil melden; men heeft me op de planning van a.s. vrijdag, dus 27 november in de planning gezet. Is het dan zo ver?Nu maar even de afgelopen dagen doornemen.

Maandag na een koortsvrij weekend door de neurochirurg gebeld. Hoe het met me ging. Ik voelde me beter dan toen ze me uit het ziekenhuis naar huis stuurden, maar ook ongeruster. Ja, Het beest was weer gegroeid volgens de nieuwe MRI. Ik vroeg maar niet hoeveel. En het was geen griep, ook geen Mexicaanse ! Als de neurochirurg de anaesthesist kon overhalen zou hij wel de maximale druk op Opname zetten, zodat ik er deze week nog tussen gezet kon worden. (Maar ja, zie dan maar eens op die operatietafel te komen...)Wacht u maar, wij bellen u. Een oud recept, wat me inmiddels richting uitputting brengt. Het is nog steeds kiezen tussen twee kwaden, waar ik geen invloed op heb.
Er kwam nog iets bij: mijn belangrijkste opdrachtgever heeft besloten dat ze, zoals vriend R. dat oneerbiedig zegt, doorgaan als een sigaren rokende herensocieteit. En dat samenwerking tussen hun organisaties op medewerkersniveau niet langer aangewakkerd moet worden. Waarmee mijn belangrijkste kostendrager komt te vervallen. Ze hebben meteen maar een opzeggingsbrief gestuurd naar mijn baas. Waarmee mijn werkgever, die net met een flinke inkrimpingsoperatie bezig is er een probleem bij heeft gekregen. Zeg maar hoofdpijndosssier. Ik de hoofdpijn, zij het dossier. Dat zijn toch dingen waar ik me nu niet het hoofd zou moeten breken. Laat dat maar aan de chirurgen over, die hebben er voor doorgeleerd. Het is niet anders.
Zaterdag ging een Uurtje Bach ( BWV 139: Wohl Dem, der sich auf seinen Gott.. http://www.youtube.com/watch?v=I_JozqLwJic )wel; het Collegium Vocale Zaandam was als vanouds weer grandioos en de tekst was erg toepasselijk. Wat konden die tekstschrijvers in de zeventiende eeuw mooi dichten. Soms lijken ze wel op die Astrologische tekstjes in de dagbladen. Je kan er altijd wat mee: voor mij schreef de tekstschrijver speciaal "Das Unglueck schlaegt auf allen Seiten Um mich ein zentnerschweres Band ( en dan wordt de muziek ineens heel vrolijk: ) Doch ploetzlich erscheinet die helfende Hand, Mir scheint des Trostes Licht von weiten." Daaraan moet Scheringa gedacht hebben ( Bos ??) en Thierry Henry (verkeerde god ?)vorige week bij Ierland-Frankrijk - was gewoon hands en haalde het niet bij Maradona. Probeer dan maar eens atheist te blijven...



Enfin, om in de reli-sfeer te blijven en een win-win-win-win idee te presenteren:
Irritieer jij je ook zo aan die slecht Nederlands sprekende Tele2 zwarte schapen, met van dat James Brown haar, strak van de Brilcream en van vóór het stretchen van kroeshaar? Ik in ieder geval mateloos. Nou is het overmorgen meen ik Offerfeest bij de islam. ( De hindoes in Nepal zijn al begonnen; daar gaan er 100.000 zwarte schapen aan; de 20.000 slachters drinken zich eerst moed in en dan gaat het er een stuk woester aan toe dan in de Islamitische slachthuizen....) Wie het zich kan permitteren laat dan een schaap of een os slachten, eet eens goed voor de reis naar Mekka en geeft de andere helft aan vrienden, buren en de armen.
Als we -en dan bedoel ik alle wereldburgers, ook de Tele2 klanten - nou eens alle zwarte schapen opkopen en die Halal ( of als je dat liever hebt koosjer )laten slachten en meteen maar even alles weggeven aan de armen en de hongerigen in de wereld, via de Voedselbank of direct, en zelf ook eens een tijdje wat meer schapenstoofpotjes eten. Armen en behoeftigen blij, Allah blij, slager blij, volgens mij ook goed voor het milieu, Tele2 staat voor schut en moet iets beters vinden dan cheap sheep, de prijs van schapenvlees daalt nog verder en we hoeven ons minder aan die stomme reclame te irriteren.

En opnieuw dank voor bloemen, kaartjes en goede wensen. Ik heb ze nodig....

terug op de wachtlijst; weer die ****griep!

Ik krijg er een punthoofd van, zie hiernaast! En ik ben nu toch echt aan verlichting toe.....

Even bijwerken voor al die lieve mensen die meekijken, lezen en leven en die allemaal mijn lief gaan bellen hoe het is gegaan. Ook worden er weer verse bloemen aangevoerd. Maar er is nog niks gegaan!

Wat is het geval? De dag voor de opname hebben we eerst lekker met zijn viertjes gegeten bij Tomo Sushi, een aanrader. Dan een klein stukkie lopen en een toetje (nou ja...) bij Haagen Dasz. Na thuiskomst voelde ik me niet zo lekker en ben rillerig naar bed gegaan. Dat kwam niet van het heerlijke ijs: de thermometer gaf 39.4 aan en de volgende ochtend was mijn temperatuur amper gezakt. Bellen naar Opname: kom maar langs, dan kijken we hier wel even wat er is en of dat een beletsel is.
En zo gebeurde het, dat mijn eerste bezoek die avond me kon helpen de boel weer in te pakken, er een verse MRI van Het Beest is gemaakt en allerlei dingen afgenomen en op kweek zijn gezet. De anesthesist wilde geen risico nemen. Iedereen die bij mij op de kamer kwam moest een smoeltje voor en latex handschoenen aan. Bijzonder: ontslagen uit het ziekenhuis omdat ik ziek was. Maar zo werd terwijl wij inpakten een vers opgeroepen patient die nu eerder aan de beurt was van het protocol voor de volgende dag op de hoogte gesteld.En zo heeft wederom ieder nadeel se foordeel.
Gisteren een gat in de dag geslapen en vanmorgen was de koorts iets gezakt.
Vandaag zal ik gebeld worden met nader bericht. De Neurochirurg was het niet eens met de Anesthesist ( toch niet onbelangrijk, zie

http://inmijnkop.blogspot.com/2009/11/crisis-en-griep.html

) dat ik twee weken koortsvrij moet zijn voor een operatie. Is er gelukkig toch iemand met enig gevoel van urgentie daar. Ik ben benieuwd, maar te gammel om ongeduldig te zijn....

aan de beurt

Ja, met al dat geschuif maak ik het nu mee dat er gebeld wordt of de patient al bezoek etc. kan krijgen. Even geduld nog a.u.b. Morgen word ik opgenomen en donderdag geopereerd. Ik heb zojuist ingestemd met deelname aan een onderzoek naar hoe de bedrading zich herstelt na zo'n operatie. Dus er herstelt zich in ieder geval iets.
Verder vragen mensen me hoe ik me nu voel, en ik zie dat ik het daar amper over heb. Ga ik hierbij goed maken. Van dat wachten word je geschift en bekaf: je leeft naar een moment toe dat er niet is, of niet blijkt te zijn als het zover is. En dat sloopt je. Ik voel me zo dus ongeveer, maar dan aan de andere kant ( mijn rechterkant vooral ) :



Twee-drie keer per dag ga ik knockout op de bank. Alsof mijn energieknop om gaat. Soms van een wandelingetje van een half uurtje, soms van een uurtje internetten. Ik ben dan al gauw een uurtje van de wereld. Als ik loop gaat dat wat langzaam, stijf en wankel. Met de Rivotril slaap ik nog steeds prima, al moet er soms -tegen de hoofdpijn- nog een pilletje bij (bv. Paracetamol). 's Morgens ben ik dan zo suf dat ik een half uur nodig heb om mezelf overeind te krijgen, en van douchen en ontbijt moet ik dan weer een half uurtje bijkomen, zo vermoeiend werkt dat.
Enfin, misschien voor de operatie nog een update; daarna neemt mijn lief het even over.....

crisis en griep

Dankzij de crisis heb ik de broekriem al enige tijd wat aangehaald. Dat was mijn redding gisteren toen ik door Dr. E. gebeld werd met de mededeling dat mijn a.s. donderdag geplande operatie wordt uitgesteld tot 20 november. Mijn broek zakte maar een klein stukje af, namelijk. Aardig dat hij me dat zelf berichtte. Ik was te verbouwereerd om te vragen waarom, maar begreep dat er (vanwege de Mexicaanse grap /griep ?)binnen een korte periode een wachtrij van 200 te opereren patienten bij het VUMc is ontstaan. Eén patient die vier dagen op de IC blijft houdt dan ongeveer 4 operaties tegen. En dat mijn toestand niet dermate ernstig was dat ik daarom deze week geholpen zou moeten worden. Niet echt geruststellend omdat de medici al bijna een maand geleden voor het laatst hebben gezien wat er in mijn hoofd zit. Jullie, lezertjes, zijn denk ik beter op de hoogte! En ik hou er de moed maar in...
Maar ja intussen verstrijkt de tijd en maak je ongemerkt allerlei gewichtige zaken mee. Zoals de Week van de Hersentumor(eerste week van november), de Dag van de Mantelzorg en de Maand van de Spiritualiteit, de Mexicaanse grap van WimAlex(volgens mij expres, nu kan het nog en het is een kleinkind van Bernhard, die daar ook wel van hield), de Mauerfallherdenking, de eerste keer dat Wilders verklaart dat iemand niet bedreigd mag worden en morgen Sint Maarten. Misschien kan ik nog het optreden van Bela Fleck zien en ik kan er vrijdag in ieder geval zijn als Sacha jarig is. Zo hep elk nadeel weer se foordeel

bevalling

Nog een paar dagen en dan is het zover. Het lijkt wel een beetje op die vraag " wanneer ben je uitgerekend?" die zwangere vrouwen wel eens krijgen als ze op alle dagen lopen. Maar ja, van een hersentumor ga je niet direct mank lopen; mensen zeggen zelfs dat ik er goed uit zie.
Als ik de scans nog eens bekijk en de horrorachtige filmpjes op YouTube ben ik toch wel benieuwd wat ze nou vinden. Zo van die 5 cm lange wormen die je via varkensvlees binnen kunt krijgen ( blij dat ik dat nauwelijks eet ) en die je hersens van binnen opvreten lijkt me toch onwaarschijnlijk. En evenmin verwacht ik de geboorte van een Pallas Athena, zoals die door Hepahaistos met een bijl uit het hoofd van haar aan hevige hoofdpijnen lijdende vader Zeus werd bevrijd. Want ik heb ook geen zwangere vrouw opgegegeten. Dat kon Zeus dus wel, vandaar.

Dit is een testje om te kijken of ik straks ook iets kan schrijven in het Blog van C om jullie op de hoogte te houden wanneer hij straks in het ziekenhuis ligt.

vitamine D als nieuwe mogelijkheid

Mijn huisarts berichtte me dat hij contact met de opnameplanning had gehad. Heidi van VUMC wist meteen dat het over mij ging. Zou zou "haar best doen", (Hoofdstuk 4f uit het in de vorige post genoemde handboek ). Maar "ze kon niets beloven" (voetnoot pag. 122 ). Dus we houden het vooralsnog op de operatie op 12 november en een dag eerder opname. Maar wie weet.....

Intussen - je moet toch wat- via de SMS vernomen dat er op een masterclass-nascholing voor huisartsen een onderzoek (door een gynaecoloog - ik heb altijd al gedoe met vrouwen gehad- van Medisch Spectrum Twente - van die "foute neurochirurg" weetjewel) werd gepresenteerd waarin een hoge (heet dat orthomoleculaire ?) dosering vitamine D genezend (ook in de nabehandeling) en zelfs preventief zou werken op allerlei kankersoorten. Er waren zelfs plaatjes van hersenscans vertoond om het effect te demonstreren.
Voor de doorbijters onder jullie: http://www.mst.nl/gynaecologie/onze_specialisten/franke/vitamine-D-van-bot-tot-kankertherapie.pdf
Bij de huisarts werd er meteen gekeken naar vervelende gevolgen bij overdosering ( je kunt je botten er zowat mee oplossen ;-) , maar ook gebeld met de apotheek om het te bestellen. Dat duurt een paar dagen maar ik wen er al aan door veel van die pilletjes te slikken die ze voorschrijven aan oudere dames met botontkalking. Geeft me in ieder geval het gevoel er zelf iets aan te doen. Eigenlijk gewoon terug naar de lepel levertraan, zittend op de keukentafel, voor het slapen gaan.

Als toegift vandaag een afsluiter die ik onder iemands mail tegenkwam:
"Today is a gift; that's why we call it the present". Niet te vertalen, wel hardstikke waar. Leef ernaar!

ketenregie in het zorgstelsel en andere onzin

Terwijl ik wacht op de oproep voor de operatie met mijn kinderen een beetje doorgepraat over wat er straks kan gaan gebeuren. Zo vertelde de neurochirurg dat na de operatie ik afhankelijk van de omstandigheden een aantal dagen op Intensive Care of Medium Care zal moeten verblijven. "Wat hebben ze nog meer vooor care?" vroeg J..
"Low Care, No Care of Don't Care?" . Zo valt er steeds wel weer wat te lachen. Gisteren van lieverlee maar contact met het opnameburo gezocht want ik word intussen een beetje helemaal gek van het idee dat dat ding doorgroeit en er verder niks gebeurt. "Morgen terugbellen, want de planner is er vandaag niet en dan heeft ze telefonisch spreekuur". Dat dus gedaan vandaag: "Ik weet ervan maar ik heb u nog niet in de planning staan, want hij moet eerst langskomen en hij is niet langs geweest" Hoezo, vraag ik dan, kan dat niet per mail, brief of formulier? "Nee, hij moet eerst langskomen, en hij is een paar dagen weg geweest". Mooi is dat: eerst haast maken en vervolgens niet in actie komen! "Maar hij komt vandaag langs, dus misschien kan ik u vanmiddag terugbellen". Een hele geruststelling!!! Het zal allemaal slim bedacht zijn, geheel volgens protocol en DBC, met eenieder binnen zijn eigen bevoegdheden en menig risico uitsluitend. En dat intussen dan ook nog de juiste prioriteiten worden gesteld. Maar waarom heb ik het gevoel dat daar iets helemaal niet goed is geregeld?? Lijkt me eigenlijk wel een goed verhaal voor mijn vrienden bij de SP...
Nu maar hopen dat "Hij" vandaag "langskomt" en dat ik eindelijk weet wanneer ik aan de beurt ben.
Ik heb intussen een mooi boek gekocht, voor straks, als ik er tijd voor heb. "Leven en Lot" van Vasily Grossman. http://www.answers.com/topic/vasily-grossman Heet een nieuwe Russische Klassieker, van het niveau Tolstoj te zijn. Hij is in ieder geval ook al jaren dood. Ik schrok me rot, wat niet zou moeten ! Bijna 1000 pagina's, met 28 pagina's voetnoten, een stamboom, 10 pagina's "lijst van de belangrijkste personen', drie landkaarten, een nawoord van 17 pagina's , met wederom een pagina voetnoten en een pagina literatuurverwijzingen erbij. Mooi vind ik aan het eind de brief die de schrijver aan Chroestsjov heeft geschreven om zijn door de KGB gejatte manuscript terug te krijgen. Dat heeft destijds geen resultaat opgeleverd. Ik heb het boek dus nog niet gelezen.
Maar ik denk dat als ik het straks heb uitgelezen en helemaal begrepen heb, je kunt zeggen dat ik de ingreep goed doorstaan heb. Weet iemand of het al in de blindenbibliotheek te krijgen is? Lijkt me wel iets om voor te lezen, bijvoorbeeld Martin Simek, die heeft wel een geschikt accent..

UPDATE 30 oktober: "Hij" is langs geweest, dus mevrouw Heidi Planner kon me alvast 12 november aanbieden, op besluit van "Zijn Supervisor". Kan je nagaan, die is nog belangrijker! Dus nog twee weken extra ongebreidelde groei. Niet acceptabel voor mij, dus ik las het rapport van de radioloog maar aan haar voor. Begreep ze waarschijnlijk wel een beetje. Ze "zou mijn reactie meenemen", misschien kon er nog wat geruild worden , geheel volgens het handboek "Klant Met Kluit In Het Riet Sturen Op Een Schijnbaar Acceptabele, In Ieder Geval Correcte Manier" ( een titelsuggestie voor Guido Thys ?) . Uit wanhoop ook maar mijn huisarts om hulp gevraagd. Die belt nu herhaaldelijk naar de " van de haak gehaalde telefoonhoorn" ( Hoofdstuk 4d). De strijd op de wachtlijst gaat door. Alleen al bij het VUMC bijna duizend concurrenten op jaarbasis. Dit systeem moet toch uiteindelijk tot het afvallen van (inmiddels overleden) wachtlijstcollega's leiden? Maar dat is natuurlijk gewoon ingecalculeerd door de afdeling kostenkortzichtigheid! Nederland is altijd al kampioen Logistiek Management geweest, vandaar al die files en wachtlijsten. Je kan er wel in 22 steden een opleiding voor volgen. Maar dat is inclusief de MBO-opleiding winkelwagentjes duwen op niveau 1..
Een gezellige aandoening, die hersentumor, met veel lotgenoten, zonder contact helaas. Ik wens u allen een prettig, ontspannen weekend. En opnieuw bedankt voor bloemen en kaarten!

plaatjes kijken

Ik werd er niet echt blij van, het ziet er behoorlijk eng uit; ook al zit het in een gebied waar het niet zóveel kwaad kan volgens de neurochirurg, het staat er niet best voor. Zoekplaatje 3 dus, nu ook voor beginners.

Toch gebeuren er wonderlijke dingen. Ik was gisteren in de stad en stond even op E. te wachten. Word ik opeens aangesproken door een indiaas/pakistaans mannetje, in dat typische "Moeder wat is het heet" Engels. "You aaar verry lucky sir" waar het mannetje vervolgens precies weet aan te geven dat ik ziek in mijn hoofd ben, maar ook dat ik 3 jaar geleden erg ziek ben geweest (klopt) en dat ik ook langer geleden serieuze problemen met mijn rug ( 11 jaar, maar dat zei hij er niet bij) heb gehad. Dat ik gelukkig word van vrienden en familie om me heen die me steunen. En tenslotte dat ik sterk als een Rambo ben, en moet vechten. Dat laatste bevalt me wel, zonder superwapens, als er maar geen andere slachtoffers bij vallen en ik niet van die gecompliceerde teksten als Sylvester Stallone moet gebruiken, zoals "Yeah"of "Huhh". Straks weer even van muziek genieten: CRAM, in Zaal 100. O als ik maar niet mijn muziekgevoel kwijt raak, denk ik nu wel erg vaak. Dus neem ik het er maar weer even van.
De tijd tikt verder, ik krijg meer hoofdpijn en moeheid en mijn handen gaan steeds meer trillen. Maar evengoed elke dag nog gelachen. Die houden we er in!

even kort maar, uitslag

Want er komen allerlei mailtjes en belletjes binnen. Het is amper bij te houden met zoveel lieve meelevende mensen.
Het "ruimte innemende proces" ( ja wat een mooipraat! ) bleek op de nieuwe MRI behoorlijk te zijn gegroeid ( of de vorige keer niet in volle omvang waargenomen? een CT is minder precies..). Plaatjes misschien volgende week voor de culinair en biologisch geïnteresseerden. Er was nog 1 % kans op iets anders, en nog 1 % op weer iets anders maar de conclusie is: totale resectie ( wegsnijden ) liefst volgende week. Met een snee van oor tot oor, boven over mijn hoofd achter de ( huidige) haargrens. . Dus toch bij het vastnaaien dat glad trekken van de rimpels op mijn voorhoofd. Had ik het niet gezegd? Met aan de hand van de pathologie ( microscopisch onderzoek en kweek/DNA-onderzoek) nader in te vullen bestraling en/of chemo erachteraan. The works dus. Het is niet anders. Natuurlijk allerlei waarschuwingen over risico's die ik jullie bespaar.
Een prognose is nog niet te geven, een indicatie pas na de operatie , maar dat blijft statistiek. En uiteraard de verwachting dat veel van de aanvankelijke schade op termijn herstelt. Hersens zijn wonderlijke dingen: ze zoeken gewoon zelf nieuwe verbindingen om taken uitgevoerd te krijgen, mooi he?
Nu dus nog maar weinig tijd om dingen te regelen voordat ik even weg ben. Bijvoorbeeld wat gebeurt er met mijn baan en zo. Iets van 6 dagen ziekenhuis en dan hup naar de bank en weer opkrabbelen. Maar voor die tijd krijgen jullie nog een en ander te lezen en te zien ( en te horen), bijvoorbeeld mijn toekomstige sportcarrière??? want er valt nog genoeg te lachen, kijk maar op

MRI en Bach

Een nieuwe MRI in VUMc gemaakt. Je gaat met een soort Hockeykeepersmasker op , je hoofd vastgeklemd in een mal met oordopjes op en daar weer geluiddempers overheen ruim een half uur een tunnel in. Doodstil liggen want bewogen plaatjes hebben ze niks aan. En een lekker koud sapje in je arm gespoten om de bloedvaten beter te kunnen zien. Nu maar afwachten wat de behandelmogelijkheden zijn. Dat hoor ik a.s. woensdag.En natuurlijk weer postbode gespeeld: nu brieven van het AMC naar de NC-balie in het VUMc gebracht. De ziekenhuizen vertrouwen onze geliberaliseerde postmarkt niet meer en de koeriers zijn misschien wel wegbezuinigd, of inmiddels als orgaandonoren opgebruikt.
Ik mocht afgelopen week met taakverlichting nog eens meedoen in mijn kookclub: ik moest een vulling voor Jacobsschelpen maken, volgens recept met fijngesneden wolkenoorpaddestoelen. Die er niet waren. De Chef zei dat we in plaats daarvan morieljes hadden. Nou die zien er volgens mij anders uit dan deze zwarte. Het bleken Trompettes de Mort te zijn. Dubbelzinnig? Die mocht ik fijn snijden.
Zaterdag als gewoonlijk weer naar Uurtje Bach www.collegiumvocalezaandam.nl
gegaan , dit keer zonder Piet. Het was weer adembenemend en tranentrekkend mooi. Dit keer toevallig (?) Cantate BWV 8 " Liebster Gott, wenn werd ich sterben " Die gaat over hoe doodsangst kan verkeren naar een verlangen naar het hiernamaals (ons hier zijn is maar tijdelijk) , als je daar in gelooft: " Herrscher uber Tod und Leben, Mach einmal mein Ende gut,Lehre mich den Geist aufgeben , Mit recht wohlgefasstem Mut" , jaja dubbelzinnig hoor

warhoofd

Als je zo'n tijd moet wachten, haal je je van alles in je hoofd. En daar zit al iets wat er niet hoort! Ik zag gisteren bijvoorbeeld Grey's Anatomy, over een hersenoperatie die erg moeilijk was en me sterk deed denken aan wat er straks met mij zou kunnen gebeuren. Een rare gewaarwording!! Stress bij de patiënt rondom een operatie leidt veel vaker tot complicaties en slecht herstel, was de boodschap. En ik ben al zo'n rustig type! Dus hoe zorg je nou voor minder stress de komende weken? Alles wordt alsmaar onzekerder...
Nabijheid en steun van je omgeving is ook erg belangrijk. Daar merk ik gelukkig veel van. Weer prachtige bloemen gekregen(dank,Nella), de kaartjes blijven komen en vrienden bellen of bezoeken me of ik kom ze tegen in de stad. En dan maak ik me lekker ouderwets kwaad en we lachen wat af. Ik hoop dat dat straks zo blijft want het geeft me zin en energie.
Soms hoor, zie of ruik ik dingen die er niet zijn of kunnen zijn. En mijn hoofd `klopt`. Dat schijnt er bij te horen. Maar toen ik gisteren in de krant las, dat een achtjarig kind tot 45 dagen tuchtschool was veroordeeld omdat het zijn pas gekregen kampeerbestekje trots mee naar school had genomen(wapenbezit), dacht ik echt dat het nu wel heel erg wordt. Maar ook anderen zagen het gedrukt staan. Dus het ligt niet alleen aan mij dat het lijkt of de wereld gek wordt.
Gauw wat aan doen dan maar! a.s. vrijdag nieuwe MRIscan. De klok tikt..
Maar positief blijven, met de groeten aan BUMA

in de wachtstand

Leuk Plaatje toch? Ziet er verder gezond uit. Rohrschachtest: wat zie je ?? Ik zie een leeuw, met wat gedoe daaronder. Jullie reacties via hieronder graag.








Even een levensteken. Sommige vrienden bellen ongerust, voorzichtig om te horen of er niets mis is omdat er geen nieuw bericht is verschenen. Lief, net als alle lieve kaartjes, bloemen (verwelkt) en fruit(op) die ik inmiddels mocht ontvangen. Dank, dank. Dat komt ervan als je eerst te horen krijgt dat je binnen twee weken onder het mes gaat en daar vervolgens even een maand aan vastgeplakt wordt. Gelukkig heb ik de kaartjes nog; die neem ik dan maar mee als ik word opgenomen. Kan ik mooi oefenen of ik nog weet wie wie is. en hoe die er uit ziet. Ik heb nl. steeds meer moeite met gezichten en namen. Vreemd als je met iemand praat die er anders uitziet dan je meent te weten, of wiens gezicht tijdens de ontmoeting lijkt te veranderen. Of dat van de pillen of de druk in mijn hersenpan of de tumor zelf komt is niet zo relevant: het is zo. En straks natuurlijk opnieuw kaartjes graag.

Wat ook gek is: vrienden tegenkomen die vragen "alles goed?" wat min op meer als algemene begroeting wordt gebruikt. Bij een eerlijk antwoord zie je de "oeps" op hun gezicht, of als ze het nog niet wisten: oprechte schrik, verlegenheid en/of bezorgdheid. Of je willen helpen met een succesverhaal van een familielid, collega, buurman, die "ook "... en waar alles goed is gekomen. Je weet dat het minstens evenzovaak niet goed komt en alleszins afhankelijk is van waar het zit en hoe aggressief een tumor is. Rationeel gezien heb je er dus niets aan. Maar : dank jullie wel, allemaal, ik voel me er toch beter en positiever door.

Of nog gekker: mensen die meenden dat de ingreep al heeft plaatsgevonden, en je begroeten met zoiets van"is het goed gegaan, je ziet zo er goed uit!". Dat is wel lachen soms.

Was het maar zo; voorlopig weet ik nog niks, anders dan dat wat er zit niet OK is. Wachtstand: nieuwe MRI volgende week, aanvalsplan de week erna. Ik probeer nog een paar leuke dingen te doen en zo fit mogelijk te zijn als het zover is.

uitstel en giswerk, dwaalsporen

Na het bezoek aan het VUMC begin september, waar de neurochirurg zei dat het volgens hem een glioom betreft, die hij er binnen twee weken uit wilde halen, zou ik teruggebeld worden over de uitkomsten van de bespreking van mijn (beeld-)materiaal in het neuro-oncologisch team. Al wie er belde, niet de NC (neurochirurg). Dus een dag later maar naar het secretariaat van de afdeling gebeld. De pieper werd niet opgenomen. Er werd een mail naar de NC gestuurd om mij te bellen. Weer een dag later werd ik gebeld. De NC had in de nachtdienst gezeten en had er niet op kunnen toezien dat mijn dossier besproken zou worden. Dat was dan ook niet gebeurd. De week erop zou het dan toch gebeuren en de woensdag erna zou ik de uitkomsten horen. Intussen informeerde ik al mijn familie, vrienden en bekenden over mijn aanstaande operatie. Toch iets van een afscheid van het leven van nu. Het wordt straks beslist anders , alleen niemand weet hoe.
Er werd gebeld: het team had besloten dat het nodig en verantwoord was het ding nog een maand te laten zitten (groeien) en er dan een nieuwe MRI van te maken. Zo kan preciezer de plek en de aard worden bepaald. Daarna kan dan een plan van aanpak worden opgesteld. Dat betekent dat ik een maand extra "in one piece" ben, meer dingen kan afronden, overdragen, in beweging zetten.

Tijd om nog een beetje met mijn "oude ik" te genieten, voorzover de vaagheid en spierpijn dat toelaat en voorzover de anti-epileptica, nu in een iets hogere dosering, hun werk doen. En natuurlijk om te piekeren. Dat vermijd ik zoveel mogelijk, en dat lukt denk ik ook door mijn opstelling en een beetje door de Rivotril. Ik ga mijn weblog opzetten, moet geschiedenis opvoeren ( moeilijk, geen echte tijdlijn) en zoek wat links om erop te zetten. Veel blogs lopen dramatisch af; het internet is toch ook een soort digitaal kerkhof. Blogger overleden, opgeslagen verhaal distributed en her en der gemirrored, niet meer weg te krijgen! Er schijnt zelfs een digitale begrafenisondernemer te zijn, die systematisch je gegevens opspoort en laat verwijderen. Ik zoek niet verder voorlopig, want ik word er niet vrolijk van.

Sommige tumoren worden verwijderd en dan gaat het jaren goed, andere kunnen niet helemaal weg en ontsporen dan weer. Ik lees zelfs over operaties bij bewustzijn, die in bijvoorbeeld Rotterdam worden uitgevoerd. Dan kan de chirurg door vragen te stellen en opdrachten te geven bepalen of hij dieper kan snijden of dat hij het moet laten zitten. "Tel eens tot tien" is zo'n opdracht. Als de patiënt stopt bij acht mag hij niet verder. Stel je voor, een leven zonder negen ?!
Bij nacontrole van mijn verwijderde dikke darm schiet de chirurg van het AMC in alarmstand. Darmtumoren en hersentumor? Vlekjes in mijn huid? Vermoeden van Peutz-Jeghers syndroom. Ik moet direct afspraken maken met MLD-arts en de Klinisch Geneticus. Ik kijk even na wat dat is. Nou dat wil je helemaal niet weten! Na het weekend stelt dokter O. me gerust. Het kan geen Peutz zijn, maar kan -is uitzonderlijk- wel bij het Lynch' syndroom horen. Maar dat had ik al (gehad, dacht ik) ! Is dan gewoon een toegift. De MLD prof. checkt de gegevens bij Genetica; mogelijk zou er nu ook een maagscopie nodig zijn, want als het in mijn kop zit, kan het ook in mijn buik zitten.
Leuk boek gelezen laatst: " Hoe de buik het hoofd helpt denken" van Bas Kast. Echt een aanrader, over hoeveel van je hersens het onbewuste vormen en hoezeer die je keuzes en je slimheid ondersteunen, in plaats van je ratio. Voor mij betekent dat dat er vele (neurale) wegen zijn om straks mijn Ik te regenereren. Maar deze combinatie was natuurlijk niet de bedoeling van dat boek.
Update: geen verdere screening nodig op de korte termijn. `Je kan niet de hele buik doorspitten op microscopisch niveau, dus we kunnen niks zien`. Wel willen de genetici graag `materiaal`als dat bij een operatie beschikbaar zou komen, omdat iets in je hersens bij Lynch in volgorde van waarschijnlijkheid na de darm pas komt na urinewegen en de maag. Dus misschien is het toch gewoon een echt originele gewone....... Boeiend he?

auto rijden en een hersentumor

Dit vond ik wel een toepasselijk plaatje. In het echt ontploft 'smans hoofd maar ik krijg die code niet op de blog gepubliceerd. Denk het er maar even bij zou ik zeggen.
Ik word wel eens boos, frontaalsyndroom of niet. In de stapel folders die ik op mijn bed vond in het lokale ziekenhuis zat er een over Epilepsie en Rijgeschiktheid. Waar ik al bang voor was: je moet volgens het CBR een "Eigen Verklaring" opsturen, ingevuld met informatie door je behandelend arts, over je medische toestand. Dat formulier moet je ( ben je wettelijk verplicht) voor ruim 20 euri kopen bij je gemeente en er nog een postzegel op plakken ook! En wie is mijn behandelend arts als het Zaanse ziekenhuis me met dossier en al heeft overgedragen naar het VUMC? Dat kostte dus echt twee dagen bellen, fietsen, reizen, afspreken, uitzoeken etc. eer de envelop de brievenbus in kon.
Na zo'n aanval ben je minimaal een half jaar niet rijgeschikt. Volgt er nog een aanval dan kan je het een jaar lang wel vergeten. En bij een hersentumor moet na een operatie een jaar lang alles in orde blijven en vervolgens moet je dan door een expert gekeurd worden om weer te mogen rijden. Soms moet je opnieuw een rij-examen afleggen. Daar had ik lang geleden ook vier pogingen voor nodig!! Natuurlijk wil je niet dat je een aanval krijgt op de snelweg. Kijk maar naar die man die afgelopen week dat tankstation aan de A27 letterlijk binnen reed. De afgelopen vakantie heb ik met die tijdbom in mijn hoofd iets van 6000 KM gereden, naar Portugal en terug. Gelukkig is het niet misgegaan langs een ravijn in de Pyreneeën of op de Autoroute. Je bent ook per definitie onverzekerd als je rijdt en pleegt een misdrijf als je een ongeluk zou veroorzaken. En ik maakte nogal wat kilometers voor mijn baan. Maar met OV en taxi kom je ook bijna overal, dus dat valt straks wel weer op te lossen.
Bij de Belastingdienst heb ik navraag gedaan per wanneer je fiscale bijtelling stopt als je niet meer mag rijden. Ik kreeg keurig schriftelijk bevestigd op grond van jurisprudentie dat dat ingaat op de dag dat je feitelijk niet meer kan rijden en dut niet op de datum dat je je auto inlevert. Een schrale troost van enkele euri.
De boosheid is al weer over, maar toen ik het ziekenhuis in ging stond de na veel gedoe door mijn baas aangeschafte auto van de zaak, een Quashqai, net voor me klaar. Ik heb er geen meter in mogen rijden en zal dat vrees ik ook niet meer kunnen. Maar misschien zijn er dan later nog zuiniger auto's die er ook goed uitzien...

onderzoeken, even inhalen in de tijd

In het Zaans Medisch Centrum alles onderzocht. Bloed, ruggenmergvocht (lumbaalpunctie) , CT scans en MRI, met contrast. Krijg steeds meer gaatjes in aderen etc. Ruim een week opgenomen en "ingesteld"op anti-epileptica Keppra. Van de bijwerkingen en de na-effecten van de epilepsie-aanval word ik behoorlijk brak. Alles doet pijn, hevige pijn in mijn rug, verlies soms gevoel in mijn voeten ( denk aan ischias of een nieuwe hernia) en af en toe ben ik zo slap dat ik bijna door mijn knieen zak, en ik voel me enorm suf. Vaag in mijn hoofd, vergeet vaak wat er kort daarvoor is gebeurd. Een mooie vaas vol bloemen van Mariëtte zet ik zo neer dat we er met alle 3 patiënten van kunnen genieten.

In de map aan mijn voeteneind kan ik zien wat ze ervan denken. Iedere bezoeker kan zo iedereens gegevens inzien. Transparantiebeleid. Veel vraagtekens en nog onbekende termen. Lymfoom? astrocytoom? glioma? Ik maak me zorgen want ze houden je niet zo maar een week in het ziekenhuis. Vraag iets tegen gepieker: ik krijg Rivotril, dat ik in een lijstje terugvind tussen iets van twintig anti-epileptica. Ik slaap er wel lekker bij. Dat is maar goed ook want op de kamer ligt een mevrouw van 90+ die helemaal de weg kwijt is. Voortdurend zusters roepen, klagen over geen bezoek vlak na vertrek van visite, minstens een keer per uur naar de WC geholpen moeten en geen dag- en nachtritme, dus dat gaat continu door. Het heet niet voor niets een ziekenhuis.... Ik moet intussen ook nog aan herstel van mijn knie werken, wat achterop is geraakt door de aanval en de opname, dus ga ik - eerst onder begeleiding in een rolstoel, later zelfstandig - naar de fysiotherapie, wat me enige afleiding bezorgt. Na die week krijg ik te horen dat de resterende onderzoeken wel thuis kunnen worden afgewacht; ik mag met weekendverlof, wat lekker! Wel zondagavond weer melden ( moet vanwege de verzekering??) en maandag weer prikken. Dan krijg ik te horen dat ik word overgedragen naar het VUmedisch Centrum voor het vervolg. Daar werkt ons ziekenhuis mee samen wat betreft neurochirurgie. Ik mag naar huis en moet zelf een afspraak op de poli daar afdwingen, woensdag de week erop. Als het aan de afsprakenburo's had gelegen hadden ze me rustig drie weken in onzekerheid gelaten. Ja, druk daar. Ik bekijk de CD met de scans. Ziet er niet goed uit, een leek kan ziet dat er aan één kant iets anders zit dan aan de andere kant en de toelichting spreekt ook weer over laaggradig gloma.

Op de poli van de VU krijg ik te horen dat de neurochirurg ( die niet eens de tijd neemt om de CD te bekijken) denkt aan een glioma (tumor) klasse 2, misschien 3. Dat zegt iets over de groeisnelheid. Goedaardig in dit gebied bestaat niet, zegt hij. Je kan hooguit aan de groeisnelheid zien wat de prognose wordt. Het kan dus best al een aantal jaren in mijn hoofd zitten en nu pas aan het licht komen. Hij wil het er binnen 2 weken uit halen; een biopt nemen daar is een zware operatie, dan kan hij net zo goed meteen alle tumorweefsel weghalen. Zodra er een stukkie uit is bekijkt de patholoog wat het is en sturen ze in de operatie bij. Dat duurt een uur of vier. Het zit "gelukkig" in een gebied waar volgschade beperkt is. Er zitten geen functies als gezichtsvermogen of spraak, schrijven etc. Maar het zit wel op de plek waar mijn karakter, persoonlijkheid en gedrag zit. Hij legt uit dat ze drie keer per week zo'n operatie doen. Van de effecten na de operatie verdwijnt 95% binnen een paar maanden. Lekker vaag. Ik moet er rekening mee houden dat ik na de operatie wekenlang ernstige concentratiestoornissen hou en dat er van alles het tijdelijk niet doet. (Ja, en optimistisch blijven, een andere keus is er eigenlijk niet. Sacha helpt me door het af te pellen. Feiten zijn feiten. Je zorgen maken lost niets op)

Dealen met de werkelijkheid, ook die van straks. We krijgen een stapel folders mee en zijn nog uren bezig met bloedafname en intake van de anaesthesiologe. Neef Paul vertelt me later dat het ook voorkomt dat mensen na zo'n operatie een stuk prettiger voor hun omgeving kunnen worden. Daar hou ik me maar aan vast; ook het tegenovergestelde komt voor.
Ik scan wat op internet, vind dat er allemaal best dreigend uitzien, maar door praten ( en de Rivotril?) accepteer ik wat komen gaat en slaap eigenlijk wel goed. Erna slaapt minder goed. En ik ben eigenlijk af en toe ook hardtstikke bang, maar ik weet dat dat niks helpt.

tumor en humor in een hersenscan

Ja, zo ziet dat er dus uit. Zoek de verschillen! Voor de ingewijden: rechts prefrontaal. De ruimte aan de voorkant is misschien ontstaan door de vele keren dat ik me wel voor mijn kop kon slaan, wegens een of andere stomme opmerking, of wanneer iemand me weer eens voor het hoofd had gestoten, of wanneer ik met de kop tegen de muur aanliep. Dat schept ruimte voor de geest, want dat krijg je met koppige figuren zoals ondergetekende.
In het ziekenhuis schreven ze "frontaalsyndroom"in het dossier. Dat betekent zoiets als onaangepast gedrag; ik was natuurlijk in de war van alles en ben niet op mijn mondje gevallen. Assertieve patiënten krijgen zo wel een extra stempel opgedrukt; daar houden ze niet van in ons ziekenhuis . ( vroeger was daar 's avonds altijd één letter van het logo op het dak onverlicht, waardoor er "De Hel" leek te staan )

Beginnen

Ja je zit goed!

Ik ga op deze blog bijhouden wat ik meemaak nu is ontdekt dat er een tumor in mijn hoofd groeit. Het begon met een epilepsie-aanval toen ik na een dagje aan het strand de gasbarbecue wilde pimpen met houtskool, wat niet wilde branden. Aanblazen met mijn forse longinhoud zorgde voor een "typische hyperventilatie getriggerd insult" aldus de neuroloog. Gelukkig hoorde mijn broer dat er wat loos was. Achteraf hoorde ik dat ik stijf als een plank achterover stond, grauw , met schuim op de mond, en schudde. Heel wat gedoe in de straat; twee ambulances waren op twee meldingen bij 112 af gekomen. Wat veel bekijks opleverde. Geen bbq voor de kids die ook hevig schrokken toen ze van de supermarkt terugkwamen. gelukkig hebben ze er niet alles van gezien.

Ik heb er alles van gemist en kwam bij in het ziekenhuis, of was het in de ambulance? Mijn geheugen is een paar uur buiten werking. Ik hoor van alles, achteraf, wat ik me niet herinner en wat ook niet terugkomt. De getuigenverhalen geloof ik graag. Retrograde amnesie noemen ze het.